The Grand Prize winner of the 2014 Hackaday Prize is SatNOGs. The project is a thrilling example of the benefits of a connected world. It opens up the use of satellite data to a much wider range of humanity by providing plans to build satellite tracking stations, and a protocol and framework to share the satellite data with those that cannot afford, or lack the skills to build their own tracking station. The hardware itself is based on readily available materials, commodity electronics, and just a bit of 3D printing. The awarding of the Grand Prize caps off six-months of productive competition which started in April with a first round reaching to more than 800 entries. Once the field had been narrowed and sent on to our judges the narrowed it to just 50 projects vying for a trip into space (the grand prize), industrial-grade 3D printer and milling machine, a trip to Akihabara electronics district in Japan, and team skydiving.

http://hackaday.com/2014/11/13/satnogs-wins-the-2014-hackaday-prize/

Η πλευρά κολλήσεων διαθέτει επίπεδο χαλκού άρα είναι σχετικά θωρακισμένη από ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές.

Η πλευρά υλικών μπορεί να θωρακιστεί με λεπτή αλουμινοταινία ή αλουμινόχαρτο και κόλλα στικ στο καπάκι, όπως φαίνεται στην φωτογραφία. Για να υπάρχει ηλεκτρική επαφή χρησιμοποίησα ένα μικρό ελατήριο από μια παλιά θήκη μπαταριών. Το ελατήριο κολλήθηκε στην γείωση του τυπωμένου ώστε όταν κλείνει το καπάκια να κάνει επαφή με την αλουμινοταινία.

Για επιπλέον θωράκιση από πηγές θορύβου που προέρχονται από τον ίδιο τον υπολογιστή, χρησιμοποίησα προέκταση USB στην οποία πρόσθεσα ένα κατάλληλο φερίτη.

Γεώργιος Σουρής
(1853 – 1919)

«Ποιός είδε κράτος λιγοστό»

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά’χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Η Αθήνα είναι πολύ όμορφη τελικά. Αν σου δωθεί η ευκαιρία να την περπατήσεις το βράδυ, κάντο. Η πόλη σιγουρα δε κοιμάται ποτέ. Σήμερα έτυχε να γυρίσω σπίτι με τα πόδια από την Πλατεία Αττικής μέχρι τα Πατήσια. Για κάποιο άγνωστο λόγο οι αισθήσεις μου ήταν οξυμένες. Έβλεπα του περαστικούς και σκεφτόμουν «που πάει αυτός τώρα… τί κάνει τέτοια ώρα στους δρόμους;». Μπόρεσα να διακρίνω ήχους που κατά τη διάρκεια της ημέρας επικαλύπτονται από τη φασαρία. Ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα που κινούνται στο δρόμο αποκτά περιοδικότητα. Ο δημοτικός φωτισμός δίνει άλλη όψη στα αντικείμενα. Σα να τονίζει την ιστορία τους. Η Αθήνα το βράδυ μετατρέπεται σε πόλη μυστηριώδη και απόκοσμη. Αν διαθέσεις το χρόνο να την παρατηρήσεις προσεκτικά, θα ανακαλύψεις ότι είναι πραγματικά εντυπωσιακή…